Hoe beleef je jouw reis nog intenser?

Stilte op een zondagochtend

Ik zit in het zonnetje op een rustige zondagmorgen. Geen geluid, alleen het zachte gefluit van de vogeltjes om me heen. Mijn gedachten dwalen af naar Namibië, waar ik bij zonsopkomst óók werd omringd door stilte.

Wat een bijzonder gevoel was dat. Toch stond onze reis vooral in het teken van gaan, gaan, gaan. Stilzitten? Niet echt mijn sterkste kant. Als ik ‘aan’ sta, ga ik vol gas. Gaan met die banaan, zoals ze zeggen.

Had ik maar even gezeten…

En ineens, daar in dat zonnetje, denk ik: Had ik daar niet wat vaker gewoon gezeten? 

Op de top van Dune 45 bijvoorbeeld, midden in de Sossusvlei. Of tussen de indrukwekkende rotspartijen van Spitzkoppe. Gewoon even blijven zitten, stil zijn, genieten van het moment. Mijn ZEN-moment. Natuurlijk hebben we enorm genoten. Maar echt de tijd nemen om het landschap in me op te nemen? Dat gebeurde te weinig. Het ligt ook gewoon niet in mijn aard.

Ik dacht op die duin alleen maar” poeh, blij dat ik het gehaald heb..(45 min. door mul zand klimmen)HIJG HIJG en “Gut, hoe ga ik nu weer naar beneden?”  Iedereen schijnt rennent stijl naar beneden te gaan, maar ik verschoot van kleur bij de gedachte daar op dit hoogte. Dus heb ik een paar foto’s gemaakt en ben ik ben ik langzaam dezelfde weg naar beneden gelopen. Had ik maar ………even gewoon gezeten!

Er is hoop

Door mijn fotoboek ga ik die momenten nog meer en nog beter beleven. Dan zit ik wel op Dune 45! Telkens weer opnieuw😉

De onverwachte kracht van mijn fotoboek

Want ik realiseer mij eens: Mijn fotoboek brengt mij alsnog die rust.

Raar maar waar — die foto bovenop Dune 45 is nu míjn verstilde moment. Als ik straks mijn fotoboek opensla, ben ik daar weer. Dan zit ik weer bovenop die duin, uitkijkend over de uitgestrekte Sossusvlei. Voel ik opnieuw de magie van Spitzkoppe en de groene valleien.

Sinds ik mijn eigen bedrijf ben begonnen, ontdek ik steeds meer de kracht van een fotoboek. Voor mij is het een reis op zich, vol nieuwe ontdekkingen. Soms zomaar, op een zondagochtend in de zon ontdek ik ineens iets nieuws over fotoboeken, waa rik eerder niet bij stil stond. En realiseer ik mij nog meer waarom fotoboeken zo belangrijk voor mij zijn. En hopelijk ook voor jou. 

Even stil staan, alsnog!

In onze vluchtige wereld, waarin veel vrouwen zoals ik (met passie en enthousiasme) altijd onderweg zijn, blijkt er tóch een manier te zijn om even stil te staan. 

Jouw fotoboek! Mijn fotoboek geeft me de kans om de schade in te halen. Om terug te gaan naar die adembenemende momenten van Namibië. En stiekem? Door die foto’s beleef ik het nu nog intenser dan toen. Fouten maken mag. Ik ben wie ik ben.

Maar het mooie is: op een druilerige ochtend, met een dampend bakje koffie, verdwijn ik gewoon weer even terug naar Namibië. Mijn fotoboek op schoot, mijn hoofd helemaal in de stilte.